Saime Aşkın

Saime Aşkın

“Saime Aşkın, 1976’da Urfa’da öğretmenken ulusal kurtuluş saflarına katıldı. PKK–MK üyesiydi. 12 Eylül darbesinden sonra yurt dışına çıktı. Apo diktatörlüğünü ilan ettiğinde aktif olarak karşı çıktı. Uzun bir süre Güney Kürdistan’daki Lolan kampında tutuklanarak soruşturması yapıldı. Tüm işkence ve baskılara rağmen Apo’nun diktatörlüğünü kabul etmedi, boyun eğmedi. Sonuçta Apo’nun talimatıyla kursuna dizilmeye götürülürken olayı izlemek istemeyen bir sorumluya “Alçak kaçma! Sen de gel izle! İzle de devrimcilerin cesaretini gör! Yasasın Hayrilerin, Mazlumların, Kemallerin PKK’sı, Kahrolsun Apo’cu alçaklar! Sizin sonunuz faşizmdir!” diyerek son nefesini verdi.

Almanya’da Ümit Aşkın’ı gördüm. On beş yıl sonraydı karşılaşmamız; ince boylu, sarışın zayıf bir çocuktu ilk gördüğümde. TİKKO’nun küçük militanıydı o zaman. Kardeşi Cemal ve ablası Saime Aşkın bizim arkadaşlarımızdı. O, TİKKO’da diretiyordu. Kendisi ile çokça tartışmış, neticede ikna etmiştik. Son karşılaşmamızda iri yarı biri olmuştu küçük Ümit. Sarıldı, öptü beni. Bende onu. Başka hiçbir şey konuşmadı, konuşmadım Ümit’le. Sadece bakıştık. Gözleri bana: “Hani benim güzel ablam? Niye öldürüldü? Ajan mıydı ablam? Ajan olduğuna sende inandın mı? İnanmadınsa öldürülmesinin nedenini neden araştırmadın? Araştırdınsa niye sessiz kalıyorsun?” sorularını soruyordu sanki.

Soramam Ümit, soramam. Soru sormanın karşılığı ölüm ve en kötüsü de ardından gelen “İhanettir” Ümit, “İhanet!” Sana neden evimde oturuyorsun diyemem. On beş yıl önce devrimcileşmen için ikna olmanda benim payım vardı. Fakat bu gün seni ikna etmeye gücüm ve yüzüm yoktur Ümit diyorum, bakışlarımla. Ben onu çok iyi anlamıştım, onun beni anlayıp anlamadığını hala bilmiyorum.